بزرگنمايي:

پیام مازند - تهران - روزنامه رسالت در گزارش امروز (یکشنبه) خود به بررسی وضعیت مدارس دولتی و غیرانتفاعی پرداخته است.

می گفت "همسرم کارمند است، سه سال از ازدواجمان می گذشت جای خالی یک بچه کم کم در زندگیمان احساس می شد هر چه ماه ها می گذشت فکرمان بیشتر درگیر عضو جدید خانواده می شد، مستأجر بودیم و از یک خانواده متوسط، خرج خانه، قسط وام هایی که باید برای سودشان پرداخت می کردیم تمامی نداشت، خیال خرید مسکن روز به روز از فکر و خیال های شبانهمان دور تر می شد، اما چه میشد کرد، نمیشد که با دست آویز شدن به این مسائل نعمت بچه دار شدن را فراموش کنیم، فرزندمان به دنیا آمد، سطح متوسط جامعه بودیم و هستیم که گاهی به سختی و با حساب کتاب های دقیق خرج منزل و کودک و خوراک و ... را می گذارندیم. هر مادر و پدری بر تربیت و آموزش فرزندش حساس است و می خواهد بهترین محیط آموزشی و تربیتی را برای او فراهم کند، گرچه حقوق همسرم مبلغی نبود که به
پس انداز کردن برسد، اما با همان حقوق و اضافه کاری به علاوه کسوراتی که از حقوقش برای مالیات و بیمه و دیگر هزینه ها کسر می شد چیزی حدود 2 میلیون تومان برایمان باقی می ماند، تصمیم گرفتیم پسرمان را برای این که محیط آموزش و تربیت امن و خوبی داشته باشد در مدرسه غیر انتفاعی ثبت نام کنیم."
این داستان بسیاری از اطرافیان ماست یا شاید خود ما. داستان یک خانواده از نظام آموزش و پرورشی که آینده سازان کشور را تربیت می کند، نظام آموزشی که والدین را مجبور می کند مدارس خصوصی را به دولتی ترجیح دهند و به کیفیت تدریس و تربیت و نظم مدارس دولتی اعتماد نکنند. قصه از آنجا آغاز شد که تبعیض، قانون شد. این قصه شکایت و گله به
قانونی است که خانواده ها را مجبور می کند، حتی اگر توانشان نرسد، دوست دارند فرزند یا فرزندانشان در مدارس غیر انتفاعی درس بخوانند. می گویند کیفیت تربیت و آموزش در مدارس دولتی به قدری پایین است که خانواده برای این که فرزندشان از دست نرود به مدارس خصوصی پناه می برد. اما دلایل این امر می تواند این باشد:
پایین بودن کیفیت مدارس دولتی باعث رشد مدارس غیرانتفاعی، رشد مدارس غیرانتفاعی باعث کاهش کیفیت آموزش مدارس دولتی، بی توجهی دولت به مدارس دولتی، نداشتن بودجه این مدارس، قانون های تبعیض آمیز، با این که می گویند آب، گاز و برق مدارس رایگان است، اما مدارس دولتی هر ماه به دلیل قبض های سنگین تحت فشار قرار می گیرند بدون هیچ بودجه ای. این بازی از اساس غلط است گفته بودیم تبعیض قانون شد، مسئولان وقت در حدود سال 1368 تصمیم گرفتند در مناطقی که برای تحصیل مشکل دارند و محروم هستند مدارس غیر انتفاعی را تأسیس کنند، اما بعد از
تصویب این مصوبه نه تنها هیچ مدرسه ای در مناطق محروم تحت این موضوع تأسیس نشد بلکه برادر یکی از مسئولان اجرایی وقت، اولین مدرسه خصوصی را در سعادت آباد تهران تأسیس کرد، بعد از آن بیشتر مدارس خصوصی در بالا شهر تهران تأسیس شد. بعد از این پروسه، نگاهی بیندازیم به سیستم آموزشی کشور، درست است که هدف تأسیس مدرسه غیرانتفاعی بد نبود، اما خوب بنیان گذاری نشد و سیستم آموزشی کشور را به این سمت برد که هرکس پولدارتر در مدرسه بهتر و هرکس ندارتر در مدرسه های محروم دولتی.
دوستان آموزش و پرورشی هم حتی این جمله را به طور واضح و ایده اصلیشان را بی پروا بیان کردند، که البته بهتر ... تکلیفمان مشخص شد. معاون متوسطه آموزش و پرورش در 20 بهمن ماه 1396 در پاسخ به این سوال که دانش آموزان نخبه ای که توانایی مالی کافی را برای ثبت نام در مدارس غیرانتفاعی ندارند با حذف آزمون های مدارس نمونه دولتی و تیزهوشان چکارکنند؟( که البته وجود مدرسه هایی با هزار نام و عنوان هم اشتباه است) گفت: "ما نمیتوانیم به خاطر
یک مصوبه، قانون مدارس غیردولتی را که در مجلس تصویب شده است لغو کنیم؛ بنابراین، اگر دانش آموزی توانایی مالی دارد و میتواند، برود و در آن مدارس ثبت نام کند." البته نیت وزیر آموزش و پرورش ، سید محمد بطحایی را هم تحسین می کنیم که در دوشنبه 30 بهمن ماه 1396 در نشست کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسالمی گفت: مدارس
تیزهوشان و نمونه دولتی در 3 سال آینده حذف میشوند. اما اشاره ای به این نکردند که آموزش و پرورش طبق قانون حمایتگر مدارس خصوصیاست.
تحت چه مدرکی حمایتگر است؟ طبق ماده 13 قانون "تاسیس و اداره مدارس، مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی در سال 1395" به منظور حمایت از مؤسسان مدارس غیردولتی با اولویت مناطق محروم، وزارت آموزش و پرورش موظف است با مشارکت مؤسسان و بخش غیردولتی، «صندوق حمایت از توسعه مدارس غیردولتی» را به صورت مؤسسه عمومی غیردولتی ایجاد کند.دولت موظف است هرساله و تا سقف پنجاه درصد قیمت تمام شده سرانه سالانه دانش آموزی در بخش دولتی را به ازای کل دانش آموزان شاغل به تحصیل در مدارس غیردولتی در قالب کمک در لایحه بودجه سالانه کل کشور پیش بینی کند». با این حساب دولت، دولتی است که خود حمایت کننده مدارس غیرانتفاعی است، مدارسی که باید در مناطق محروم بنا می شد اما تعریفش تغییر کرد و به نفع طبقه مرفه تمام شد.
آموزش پرورش موظف است 50 % بودجه کل مدارس غیرانتفاعی را تأمین کند مدارس دولتی چه می شود؟ هیچ، مثل همیشه. نکته ای قابل تامل که ما را درباره نسل آینده کشور نگران می کند. صحبت از نسلی است که با این مدیریت جداسازانه قرار است مسئولیت های اجتماعی را به عهده بگیرند. میگویند پرورش قارچ به دلیل رشد سریع و راحت آن کار آسانیاست، اما گویا سرعت رشد قارچ گونه مدارس غیرانتفاعی از رعت رشد خود قارچ هم پیشی گرفته است. ما
نسلی بودیم که با اولین تجربه مدیریت مسئولان رشد کردیم، زیربنای پوسیده در آخر ستون های سالم را هم خراب خواهد کرد، نسل ما ستون های سالمی بود که با وجود زیربنای پوسیده دوام آورد اما چه دوامی؟
نتیجه اش را در جامعه می بینیم: جنگ اقتصادی که بین مردم راه افتاده، کسانی که سبد خرید خود را در فروشگاه پر از رب و روغن و برنج می کنند، ما هستیم، کسانی که صف می کشیم برای خرید دلار و سکه که چند ماه بعد یا چند سال بعد سود کنیم و در پاچه کسانی که زرنگی نکردند دلار بخرند، مسکن را گران کردیم تا زوج جوانی که فکر خرید یک خانه
کوچک در منطقه های معمولی را داشت سال ها این خیال را از سرش بیرون کند چون ما سود کرده ایم.
بحثمان عوض نشده، این اتفاقات نتیجه همان سیستم آموزشی است که ما در آن پرورش یافتیم اما چه چیزهایی آموزش دیدیم؟ حال با جداسازی مدارس و تاسیس مدرسه با هزاران نام تحت عنوان: تیزهوشان، نمونه دولتی، غیرانتفاعی و ... مسئولان مربوطه آینده کشور را به تاراج گذاشته اند. به همین منظور با سید مجید حسینی منتقد سیستم آموزشی کشور و دکترای سیاست از دانشگاه تهران گفت و گویی کردیم که می گوید: قانون خصوصی سازی در سال 1368 علیرغم این که شورای نگهبان آن را رد کرده به مجلس رفت، در این قانون نوشته شده برای مکان هایی که تنگنای آموزشی دارند دولت اجازه تاسیس مدرسه غیرانتفاعی بدهد، اما اکنون می بینیم مناطقی که این مدارس بیشتر در آن جا تاسیس شدند مناطق یک، دو، سه تهران هستند، جاهایی که به هیچ وجه تنگنای آموزشی ندارند. حسینی افزود: این روندی
است برای کاسبی، افزایش و عرضه بیشتر کالایی به نام آموزش، این مدارس در ظاهر کیفیت خوبی دارند، به چه معنا؟ به این معنا که در نظام غلط آموزشی ما که اساسش تست و کنکور است خوب عمل می کنند. این کارشناس در ادامه گفت: خانواده ها هم چون فکر می کنند باید خودشان را با تست و کنکور هماهنگ کنند این مدارس را ترجیح می دهند، تقاضای اشتباهی در این سیستم وجود دارد به نام تقاضای کنکور و تست و تفکر تستی، بر اساس این تفکر خانواده ها هم یک تحلیل غلط دارند که بچه باید به مدرسه ای برود که کیفیت بهتر آموزشی داشته باشد و فکر می کنند کیفیت بهتر آموزشی یعنی در کنکور قبول شدن، درحالی که اساس نظام آموزشی ما که توسعه تست و کنکور است غلط است. مجید
حسینی با بیان این که این سیستم آموزشی به بچه ها مهارت زندگی یاد نمی دهد، می گوید: همچنین برای آن ها اشتغال ایجاد نمی کند، به کنکوری توجه می کند که نتیجه اش ورود به دانشگاه است که آن ها هم اشتغال ایجاد نمی کند؛ این دو غلط با همدیگر سبب شده که مدارس غیرانتفاعی رشد کنند. وی اشاره به این موضوع کرد که: آن چه که مشکل است این است که هرچه ما بیشتر روندهای خصوصی سازی ها در آموزش پیگیری کنیم کیفیت مدارس دولتی
کاهش پیدا می کند از زاویه کنکور، و کیفیت مدارس غیرانتفاعی افزایش پیدا خواهد کرد، این منطقی است که هر روز تقویت می شود چون منابع کشور بیشتر به سمت این مدارس می رود. حسینی با اشاره به قانون حمایت از مدارس پولی گفت: به عنوان مثال دولت در سال 1395 دوباره الیحه ای به مجلس برد و تصویب کرده که صندوق حمایت از مدارس
غیر انتفاعی تشکیل شود، همه می دانیم وقتی ما برای مدارس دولتی و معلمان کمبود بودجه داریم، دولت هم صندوق حمایت از مدارس غیرانتقاعی را تأسیس می کند و همین ماه گذشته 30 میلیارد تومان به این مدارس اختصاص می دهد یعنی سیاست های منجر به خصوصی سازی کیفیت مدارس دولتی را کاهش می دهد. دولتی که خواستار خصوصی و جداسازیست، نه تنها به مدارس دولتی بودجه نمی دهد بلکه برای مدارس غیرانتفاعی صندوق تاسیس می کند. پ.ن1
سیاست خصوصی سازی: مدارس غیرانتفاعی مقابل مدارس دولتی مظلوم واقع شدند، باید برایشان صندوق حمایت باز کنیم. مجید حسینی در ادامه با اشاره به این که امسال مردم مجبور شدند 10 هزار میلیارد تومان به مدارس دولتی پول بدهند، چون دولت به مدارس دولتی به هیچ وجه پول نمی دهد، افزود: کل بودجه سالانه یک مدرسه در تربت جام 500 هزار تومان بیشتر نیست و طبیعی است که نمی شود آن مدرسه را اداره کرد. این کارشناس با بیان این که به دلیل نبود سیستم گرمایشی مدارس متعددی در کشور سرد هستند، گفت: حدود 1/5 میلیون دانش آموز به این دلیل در سال دچار سرماخوردگی می شوند و دلیل اصلیاش این است که ما درگیر روند خصوصی سازی، تبعیض و اختالف طبقاتی هستیم. خانواده ها هم با این تفکر که با کمک به این روند کیفیت آموزشی را افزایش می دهند این روند را حمایت می کنند، حتی ممکن است مدارس خصوصی قبولی بیشتری هم در کنکور بدهد، اما اصل کنکور و دانشگاهی که در آن فقط مدرک تولید می شود و آن مدارک برای اشتغال، آینده و کیفیت زندگی محصالن کارآمد نیست، نشان می دهد که این بازی از اساس غلط است. پ.ن2 سیاست خصوصی سازی: اساس بازی مدیریت را باید طوری چید که سیاهی لشکر به میل خودش کنار
بکشد تا فقط خودی ها بتوانند بازی کنند. سید مجید حسینی با انتقاد به وجود مدرسه هایی با هزاران اسم در کشور گفت: سیستم آموزشی نه تنها در کنکور قبول شدنش اشتباه است بلکه، مدارس غیرانتفاعی، تیزهوشان، شاهد و نمونه دولتی هم غلط است، در واقع این یک جور جداسازیاست و هرگونه جداسازی در آموزش و پرورش موجب تضعیف وضیعت آموزش و پرورش می شود. وی اشاره ای به کشور هایی کرد که آموزش، عادلانه مدیریت می شود و یادآور شد: در کشوری مانند ژاپن اصوال این همه مدرسه های مختلف نداریم، فقط یک نوع مدرسه وجود دارد که در کل شهرها و کشورشان اسمش مدرسه است و همه با کیفیت هستند اما در ایران، که روند خصوصی سازی پیگیری شده طی سال های 68 به بعد هرچقدر به جلو رفته ایم همان میزان کیفیت مدارس دولتی به عقب رفته و به کیفیت مدارس خصوصی افزوده شده است.
حسینی با بیان این که به دلیل اشتباه بودن اساس آموزش، اکنون وضعیت آموزش ما نسبت به یک نسل بسیار سرکوبگر شده، می گوید: نظام آموزش ما عمال یک نسل را می سوزاند و به کسانی تبدیل می کند که مدرک دارند ولی کار ندارند یا کسانی هم که به مدارس غیرانتفاعی نرفته اند مدرک هم ندارند. ما اگر می خواهیم مدارس دولتی کیفیتش افزایش پیدا کند باید مدارس پولی را جمع کنیم، این 20 هزار میلیارد تومانی که مردم به مدارس غیرانتفاعی می دهند و آن 10 هزار میلیارد تومانی که به مدارس دولتی می دهند در مجموع 30 هزار میلیارد تومان می شود، این مبلغ اگر از طریق عوارض با آموزش و پرورش تطبیق شود کیفیت همه مدارس خوب خواهد شد.
وی با اشاره به قانون تأسیس مدرسه های غیرانتفاعی به جزئیات پرداخت و گفت: در دولت آقای هاشمی این مصوبه در مجلس و در مجمع تشخیص مصلحت نظام گذشت، اما این خصوصی سازی به نفع پولدارها، رانت دارها و مسئوالن شد. در آن زمان اولین مدرسه های غیرانتفاعی توسط مسئوالن کشور و آموزش و پرورش و سیاسیون در مناطق بالای تهران تاسیس شد. وی در پایان گفتوگو با اشاره به این که اولین مدرسه غیرانتفاعی کشور را برادر رئیس جمهور با 14 هزار
متر در سعادت آباد تهران تاسیس کرده، بیان کرد: این کارها، روندی نیست که به نفع عدالت کشور و کیفیت مدارس باشد، اکنون هم 50 %سرانه مدارس غیردولتی را آموزش و پرورش باید به آن ها پرداخت کند و طبق این قانون جدید 50 %هم به آن ها باید وام قرض الحسنه داده شود و این یک روند بسیار ناعادلانه است. طبق آمار جمعیت دانش آموزان دولتی بسیار
بیشتر از مدارس غیردولتیاست، حدود 11 میلیون و 652 هزار و 532 نفر در مدارس دولتی و یک میلیون و 619 هزار و 30 نفر در مدارس غیردولتی تحصیل می کنند. با این تعداد انتظار می رود توجه دولت و مسئولان بر مدارس دولتی باشد اما سود توجه به مدارس غیرانتفاعی برای آن ها بیشتر است و این پرسش همچنان باقیاست چند درصد از سیاستمداران
و مسئولان کشور فرزندانشان در مدارس دولتی درس می خوانند که به این موضوعات توجه کنند؟ از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند از همان روزی که با شالق و خون دیوار چین را ساختند آدمیت مرده بود قرن ما روزگار مرگ انسانیت است.
روزنامه رسالت
تهرام/3001/