بزرگنمايي:

پیام مازند - ایسنا/مازندران اکنون تمام دنیا به این نتیجه مهم رسیده که در این شرایط که ویروس کرونا در همه جا گسترش یافته، یکی از موثرترین استراتژی‌ها برای مقابله با ویروس، ایجاد فاصله اجتماعی بین افراد و خانه نشینی است که در طی چند روز اخیر شاهد تلاش دولت برای شروع اجرای این استراتژی در کشور بودیم.

اجرای موفقیت آمیز سیاست فاصله اجتماعی مستلزم جدیت دولت و همکاری اقشار مختلف جامعه است.
به‌نظر می‌رسد اکنون بخشی از جامعه ایران وضعیت را به‌خوبی درک کرده و درخانه بمانیم و خانه نشینی را به‌خوبی رعایت می‌کند اما هنوز بخش دیگری از جامعه تن به این فاصله اجتماعی نداده‌اند که شاید بتوان این دسته از افراد را به دو گروه متمایز تقسیم کرد؛ گروهی که هنوز باور به وخامت اوضاع ندارند و اثر بخشی فاصله اجتماعی را قبول ندارند و گروهی دیگر که وخامت اوضاع را پذیرفته و حاضر به همکاری هستند اما به‌خاطر شرایط نامساعد اقتصادی مجبورند تا بیرون بروند و بتوانند لقمه نانی برای خانواده خود تهیه کنند.
اینجاست که هر یک از ما به سهم خود علاوه بر اینکه خودمان قرنطینه خانگی و خانه نشینی را اجرا می‌کنیم، باید در مورد هر دو گروه فوق دست به کار شویم چراکه تا زمانی که آن‌ها نیز همانند ما همکاری نکنند خانه نشینی ما به نتیجه کامل نخواهد رسید.
رمز موفقیت سیاست خانه نشینی، در همراه نمودن اکثریت جامعه با این سیاست است، به گفته دبیر ستاد ملی کرونا، یک فرد آلوده به این ویروس می‌تواند در یک ماه بیش از 400 نفر را آلوده کند.
سوال مهم این است که علاوه بر خانه نشینی، چکار می‌توانیم انجام بدهیم، هر یک از ما دارای حلقه‌ای بزرگی از دوستان، همسایگان، اقوام و خویشاوندان، همکاران، و افرادی هستیم که در طول سال برای رفع نیازهای روزمره خود با آن‌ها در ارتباط مستمر هستیم.
بخشی از اعضای این شبکه ما، همان افرادی هستند که بنا به دو دلیل فوق، کماکان در خیابان‌ها یا جاده‌ها رفت و آمد دارند.
از همین امروز دست به کار شویم و با آن دسته از افرادی که شماره تماس آن‌ها را در گوشی تلفن خود داریم، صحبت کنیم و سعی کنیم از قدرت سرمایه اجتماعی خودمان برای متقاعدسازی آن‌ها جهت همراهی با قرنطینه خانگی، استفاده کنیم.
اگر در بین اعضای شبکه خود افرادی داریم که به‌خاطر شرایط بد اقتصادی مجبور به خروج از منزل هستند، سعی کنیم متناسب با توان اقتصادی خود، از آن‌ها حمایت مالی کنیم تا مجبور نشوند بیرون بروند.
برخی از ما می‌توانیم هزینه یک ماه زندگی او را بلاعوض به او بدهیم و یا به او قرض دهیم یا به تعبیر یکی از دوستان از روش نسیه معکوس استفاده کنیم.
راه‌های زیادی برای کمک به این افراد وجود دارد، کمک به این افراد، کمک به خود ما، کمک به نظام بهداشت و درمان کشور و در نهایت کمک به ایران عزیز است.
اکنون زمان استفاده از سرمایه اجتماعی است، تا دیر نشده از قدرت سرمایه اجتماعی خود برای کمک به کشور استفاده کنیم.
یادداشت از دکتر محمود شارع‌پور استاد جامعه شناسی دانشگاه مازندران
انتهای پیام