بزرگنمايي:

پیام مازند - اینترنت و فضای مجازی فواید مثبت کم ندارد اما به محض این که نام این محصول به میان می آید، بیش از آن که متوجه جنبه های مثبت آن شویم، ناخودآگاه فکرمان متوجه استفاده های نادرستی می شود که افراد از آن می کنند.
امروزه به واسطه رشد سریع و روز افزون فناوری ها، اینترنت و فضای مجازی شاهد گرایش افراد به سبک جدیدی از زندگی و تعاملات اجتماعی هستیم که متفاوت از گذشته است و اگرچه تاکنون حضور فیزیکی، وجه ممیزه تعامل و رابطه محسوب می‌شد اما در ارتباطات کامپیوتری طرفین رابطه بدون اینکه همدیگر را ببینند در فضایی به ‌اصطلاح مجازی با هزینه‌ای نسبتاً کمتر و با پنهان داشتن هویت (گمنامی یا جعل هویت) به تعامل می‌پردازند.
این ویژگی منجر به درهم شکستن مرزهای مرسوم گروهی و تغییر هویت‌های اجتماعی در تمامی گروه های سنی بخصوص نوجوانان و جوانان شده است.
نتایج تحقیقات نشان داده است که بیش از44 درصد جوانان و نوجوانان اوقات فراغت خود را با ورود به فضای مجازی واستفاده از اینترنت، 35 درصد با بازی های رایانه ای وگوش دادن به موسیقی و کمتراز 17 درصدشان با استفاده از تلویزیون و برنامه های آن اوقات فراغتشان را سپری می کنند.
همچنین نتایج نشان می دهد که فضای مجازی با کاهش روابط دانش آموز با خانواده، کاهش سازگاری با محیط و جامعه، کاهش اعتقادات مذهبی، انزوای اجتماعی، افت تحصیلی دانش آموز، کاهش اعتقادات مذهبی،کاهش سلامت روحی و روانی دانش آموز، پرخاشگری و خشونت در جامعه ارتباط دارد.
همانگونه که اشاره شد جنبه ­های مثبت فضای مجازی غیر قابل انکار است لیکن چرا جوانان ما اینگونه در این فضای وهم آلود غرق شده اند؟ غیرممکن است که شما به منزلی بروید و تبلتی دست فرزندی نبینید، غیر ممکن است در محفلی بنشینید و اعضای آن را در حال کار کردن با گوشی نبینید، مسلماً معدود خانواده ای را سراغ دارید که تلخی خطرات فضای مجازی را نچشیده باشد.
طوفانی است که آرامش را از خانواده ها گرفت
حال سوال اینجاست که فضای مجازی چه چیزی دارد که بسیاری آن را به فضای حقیقی و واقعی ترجیح می دهند؟ اگر در جواب بگوییم جذابیت؛ چیزی به گزاف نگفتیم. فضای مجازی از دید جوانان دریای جذابیت است (انواع بازی های مهیج، کانال های تلگرامی، اینستاگرام، فیسبوک، اشتراک گذاری موزیک، فیلم و عکس) به گونه ای که افراد قید خورد و خوراک و حتی خواب خود را زده تا در سراب امواج این دریای طوفانی غرق شوند.
حال اگر فضای حقیقی را همین گونه جذاب و مهیج بسازیم و آموزش های لازم را به آنها بدهیم آیا باز هم شاهد چنین گرایش وسیعی هستیم؟ اگر امکانات رفاهی و تفریحی مهیج در اختیار همگان باشد، به ورزش و نشاط جوانان توجه شود، سالن های ورزشی مجهزی احداث شود، وضعیت اشتغال بهبود پیدا کند و سطح رفاه اجتماعی مردم افزایش یابد، آیا بازهم شاهد چنین مسائلی هستیم.
اگر والدین فرزندان شان را به شرکت در فعالیت های اجتماعی تشویق نمایند و اوقات بیشتری را با فرزندان در فضای بیرون از خانه سپری کنند، اگر آموزش های لازم در خصوص نحوه استفاده از اینترنت و خطرات و آسیب های فضای مجازی داده شود، آیا بازهم فضای مجازی را به دید تهدید می بینیم.
نهایتاً اگر بگوییم دست و پا زدن فرزندانمان در باتلاق فضای مجازی و تحلیل رفتن آن ها فقط و فقط به دلیل کم کاری های خودمان است چیزی به گزاف نگفتیم. ما با سوء مدیریت و نداشتن برنامه ای مدون و اصولی خود نیز همراه فرزندانمان در حال غرق شدنیم.
انتهای پیام