بزرگنمايي:

پیام مازند - جویبار - چرخ کارگاه های سفالگری در جویبار از حرکت ایستاده و سفالینه های زیبای کلاگر محله در بازارهای بومی و محلی مازندران بازاری ندارند.

 در سالهای نه چندان دور کلاگر محله جویبار را با نام هنرمندان سفالگر می‌شناختند، سفالگران ماهر و زبردستی که در سالیان طولانی سفالهای بسیار زیبایی را با نقش‌ها و طرح‌های متنوع از خود به یادگار می‌گذاشتند.
اما امروز چرخ‌های سفالگری در جویبار از حرکت ایستاده و سفالینه‌های زیبای کلاگر محله در بازارهای بومی و محلی استان مازندران بازاری ندارد و دو هنرمند باقی مانده از این هنر چند هزار ساله در کارگاه‌های نمور و تاریک خود و در بدترین شرایط کاری مشغول به کارند و آثار خود را برای فروش به دیگر استان‌ها عرضه می‌کنند.
می‌شود گفت امروز غبار فراموشی بر چهره اکثر هنرهای دستی نشسته و رفته رفته با گذشت زمان این هنرهای زیبای دست، به ورطه فراموشی سپرده می‌شوند. سراغی از دو هنرمند قدیمی عرصه سفال گرفتم، رمضانعلی چینی ساز هنرمند 63 ساله جویباری که همانند دیگر نسل‌های خود در همان منطقه کلاگر محله ساکن است. از دوران کودکی خود می‌گوید: سفالگری را در دوران کودکی از پدر خود آموختم زمانی که پدرم مخالف نشستن من پشت چرخ‌های سفالگری بود ولی من که از کودکی شاهد کار پدربزرگ، پدر و عموها در این عرصه بودم علاقه خاصی به این هنر پیدا کردم و به دور از مخالفت پدر این شغل را ادامه دادم و خوشبختانه در ادامه با تشویق‌های پدرم مواجه شدم و تا به امروز در این هنر مشغول به فعالیت هستم.
چینی ساز ادامه داد: متأسفانه شرایط سخت این کار و حمایت نشدن از سوی مسئولان ذیربط ذوق و علاقه کار کردن را از فرزندان من گرفته است و با همسرم روزها و شب‌ها در این کارگاه کوچک برای گذران زندگی مشغول به فعالیت هستیم.
این هنرمند قدیمی جویبار که به عنوان مربی با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان همکاری دارد به وجود مجتمع‌های صنایع دستی در اکثر شهرهای مازندران اشاره کردو اظهار داشت: متأسفانه چند سالی است که مسئولان با این گفته که بنا را بر تولید داریم بساط این مجتمع‌ها را در استان جمع کردند.

چند سالی است کوره سفال پزی بنده خراب شده به همین دلیل مجبورم سفال‌های تولیدی خودم را به قیمت بسیار ناچیز و به صورت خام به تهران بفروشم
وی با ابراز گلایه از اینکه مسئولان بنای صنایع دستی را بر تولید گذاشتند اما بسترهای لازم تولید را در استان مهیا نکردند، افزود: چند سالی است کوره سفال پزی بنده خراب شده به همین دلیل مجبورم سفال‌های تولیدی خودم را به قیمت بسیار ناچیز و به صورت خام به تهران بفروشم و آنان نیز کار من را پس از پختن و لعاب کاری با مهر خودشان در کشور بفروش برسانند.
این هنرمند خوش ذوق جویباری ادامه داد: در سال‌های نه چندان دور سفال جویبار با خاندان چینی ساز در مازندران مطرح بود و شش نسل ما در این هنر فعالیت داشتند اما متأسفانه به دلیل حمایت نشدن این هنر اصیل و زیبا در حال فراموش شدن است.
چینی ساز که کارهایش را به صورت سنتی تولید و روانه بازار می‌کند، گفت: مدرنیزه بودن امکانات می‌خواهد ولی من با کمترین امکانات بهترین و به روزترین طرح‌های دنیا را در همین کارگاه کوچک خود می سازم.
یاسر فکوری دیگر هنرمند این عرصه که بیش از 25 سال به هنر سفالگری فعالیت دارد در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه هیچ گاه از سوی مسئولان حمایت نشدیم، گفت: از کودکی با این شغل مأنوس هستم و تنها چیزی که بنده را در این شغل ماندگار کرده عشق و علاقه فردی بنده به این هنر آبا و اجدادی ام بوده است.
ارائه تسهیلات بانکی عملی نشد
وی از گرفتن تسهیلات بانکی گفت که هیچ وقت عملی نشد و بعد از کلی دوندگی و هزینه کردن با دست اندازی های بانک مربوطه از گرفتن وام که برای توسعه کارگاه و هنرش بوده است منصرف شد.
برای پیگیری مشکلات و گلایه‌های این دو هنرمند سفال به اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان سری زدیم که متوجه شدیم چند روزی از معارفه ریاست جدید این دستگاه می‌گذرد برای همین در حضور ایشان گفتگویی با کارشناس صنایع دستی، میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان انجام دادیم.
احمد رضا رئیسیان کارشناس میراث فرهنگی در گفتگو با خبرنگار مهر در خصوص دریافت نکردن تسهیلات کارا توسط هنرمند سفال آقای یاسر فکوری گفت: در کمیته اشتغال شهرستان با مبلغ 126 میلیون تومان تسهیلات با سود 4 درصد موافقت شده بود و ایشان برای گرفتن این تسهیلات کارگاهی در روستای بیزکی اجاره کردند اما طبق بازدیدهای صورت گرفته توسط کارشناس بانک باید ملک ایشان اجاره نامه 10 ساله داشته باشد و صاحب ملک با این قضیه موافقت نکردند و این تسهیلات توسط خود بانک عامل منتفی شد.

وی با اشاره به اینکه هنرمند آقای فکوری ماهانه 6 هزار قطعه سفال تولید می‌کنند، اظهار داشت: متأسفانه خود بانک عامل به دلیل نقص پرونده با وام ایشان موافقت نکرد.
رئیسیان تصریح کرد: ما همیشه از هنرمندان این شهرستان حمایت کردیم و در طول سال نیز بازدید از کارگاه تولیدی سفال ایشان داریم.
کارشناس میراث فرهنگی با اعلام اینکه مسئول آموزش سازمان فنی و حرفه‌ای است، تصریح کرد: این دو هنرمند از ما خواستند چند چرخ سفال در اختیارشان بگذاریم تا در بحث آموزش استفاده کنند و ما نیز از رئیس وقت میراث خواستیم چند چرخ سفالی را که در انبار خاک می‌خورد در اختیار این هنرمندان قرار گیرد اما سازمان بدلیل اموال دولتی بودن چرخ‌ها با این مسئله موافقت نکرد.
وی با اشاره به اینکه آقای چینی ساز برند استان مازندران در تولید سفال است، گفت: این هنرمند جویباری چند سالی تولید ندارند و کار خود را کنار گذاشتند و چند سالی است در بحث آموزش با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان همکاری دارند.
فضایی را درجمعه بازار سنتی با شهرداری جویبار به توفق رسیدیم که در اختیار هنرمندان صنایع دستی شهرستان قرار گیرد
این کارشناس مسئول ادامه داد: طبق ماده 30 مشاغل خانگی، شهرداری‌ها موظفند فضایی را در اختیار صنایع دستی و سوغات شهرستان قرار دهند تا هنرمندان هر خطه هنر خود را عرضه و به فروش برسانند.
وی خاطر نشان کرد: سال 95 به شهرداری جویبار در همین خصوص نامه‌ای ارسال شد ولی تا کنون پاسخی دریافت نشد.
رئیسیان در ادامه افزود: فضایی را در جمعه بازار سنتی با شهرداری جویبار به توفق رسیدیم که در اختیار هنرمندان صنایع دستی شهرستان قرار گیرد اما تنها مشکل این قضیه این است که شهرداری جویبار خواهان انجام تمام کارها با نام خود دستگاه مربوطه است ولی سازمان میراث فرهنگی زمانی مجوزهای لازم را می‌دهد که این فضای جمعه بازار در اختیار شخص حقیقی و یا در قالب شرکت‌های تعاونی باشد.
وی بیان کرد: از هنرمندان شهرستان جویبار در خواست داریم در کلاس‌های آموزشی برند سازی و بسته بندی شرکت کنند چرا که چندین بار این کلاس‌های آموزشی در استان تشکیل شد ولی متأسفانه هنرمندان جویبار از جمله این دو هنرمند عرصه سفال استقبالی از این کلاس‌ها نداشتند.
رئیسیان در خاتمه گفت: بضاعت سازمان ما تا حدی است ولی ما تمام توان خود را برای حمایت از هنرمندان این خطه به کار گرفته‌ایم.