چاپ

پیام مازند - قائمشهر - نوای موسیقی مقامی که فریادگر تاریخ مازندران و پیام رسان غم و شادی و اندوه مردمانش است، با مرگ بازمانده نواخوان خوش آواز سرودهای کوهپایه ای و خنیاگر نواحی به شماره افتاد.

هفته جاری برای دوستداران فرهنگ و هنر و موسیقی بومی مازندران تلخ بود و ابوالحسن خوشرو خواننده و نوازنده موسیقی محلی مازندرانی را پس از طی یک دوره دو ساله بیماری از دست دادند.
برخی‌ها وی را آقای صدای مازندران نامیده اند و بعضی‌ها وی را شجریان مازندران خوانده اند. خوشرو که فارغ التحصیل هنرستان موسیقی تهران بود بیش از نیم قرن برای موسیقی مازندران زحمات بسیاری کشید و آثار بسیاری از وی در زمینه موسیقی محلی و نواحی به جای مانده است.
ابوالحسن خوشرو اسطوره موسیقی فولکلور مازندران است
حسین اسلامی مسئول پژوهشکده و کتابخانه مازندران شناسی و ساری شناسی به خبرنگار مهر گفت: استاد خوشرو بی تردید اسطوره موسیقی فولکلور مازندران است که برای موسیقی زحمت بسیار کشید و حق بزرگی به گردن ما دارد.
وی افزود: موسیقی صفحه‌ای از فرهنگ و شناسنامه یک ملت است که خوشرو بیش از نیم قرن بدون آنکه تحت تأثیر جو قرار گیرد در راستای مسئولیت فرهنگی خویش در راهی گام نهاد که باعث تعالی فرهنگ و موسیقی مازندران شد.

پیام مازند

اسلامی زندگی بدون موسیقی را شوخی تلخی دانست و گفت: خوشرو نقشش را به خوبی ایفا کرد و ملودی‌هایش برای مازندران ارزنده است و به همین سبب، بزرگان مملکت تشخیص داده‌اند که ایشان را چهره ماندگار مازندران معرفی کنند.
استاد خوشرو صاحب سبک شاخص در موسیقی بومی بود
علی حسن نژاد شاعر و هنرمند مازندرانی نیز در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: در زندگی همه مردم عده‌ای مترجم احساسات دیگران می‌شوند و به یقین کسانی که اهل موسیقی هستند پررنگ‌ترین نماینده مردم برای ابراز احساسات هستند.
وی افزود: موسیقی در همه جای دنیا به ویژه موسیقی بومی ریشه در فرهنگ و آداب و افسانه‌ها و زندگی مردم دارد و مازندران سرزمین ویژه ای است که خوانندگانی چون خوشرو مترجم تمام زندگی هستند.
کارشناس و نویسنده مازندرانی تصریح کرد: خوشرو هم باسواد بود و هم از شناخت موسیقی اقوام غافل نبود و در حوزه موسیقی مازندران پژوهش‌های زیادی داشت و به این نیاز و ضرورت رسیده بود که با حفظ داشته‌های دیروز به نوآوری هم دست بزند و با شناخت ضرورت‌های موسیقی جامعه و صاحب سبک شاخص در موسیقی بومی مازندران بود.
وی در پایان افزود: تنها صداست که می‌ماند و استاد خوشرو شاخصه مردم را می‌شناخت و با ترانه‌هایش به آنان وسعت وسیعی از عشق و مهربانی می‌داد.
استاد خوشرو موسیقی حماسی را برجسته سازی و شناسنامه‌دار کرد
جلال محمدی آهنگساز و موسیقیدان مازندرانی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه خوشرو موسیقی حماسی را برجسته سازی و شناسنامه‌دار کرد، گفت: استاد خوشرو یکی از اولین کسانی است که هم قبل از انقلاب و هم بعد از انقلاب موسیقی حماسی را برجسته کرد و با خواندن موسیقی حماسی، حماسه بزرگمردان موسیقی را ثبت و ضبط کرد.
وی بیان کرد: او در تربیت شاگردان آواز محلی کوشا بود و و همچنین شاگردانش را به تشکیل گروه‌های موسیقی تشویق می‌کرد.
محمدی اخلاق هنری استاد خوشرو را در موسیقی مازندران سرآمد دانست و افزود: خوشرو کسی است که الگوی بسیار خوبی از نظر اخلاقی برای همه هنرمندان مازندرانی محسوب می‌شود.

پیام مازند

نوازنده سازهای کوبه‌ای و دوتار، با بیان اینکه خوشرو در موسیقی اقوام ایرانی صاحب سبک بود، گفت: کارنامه بارز فعالیت هنری استاد نشان می‌دهد که او در موسیقی مازندران بسیار تأثیرگذار بود و توانست صاحب سبکی شود که شاگردان بسیاری را در آن تربیت کند.
این کارشناس موسیقی تصریح کرد: شخصیت بارز هنری استاد خوشرو به او اجازه نمی‌داد تا هر شعری را بخواند زیرا به درک ادبیات و اشعاری که می‌خواند بسیار توجه می‌کرد و اهمیت می‌داد.
وی با بیان اینکه استاد در کار گروهی یکی از رهبران و تاثیرگذاران موسیقی بود گفت: خوشرو با سابقه 50 ساله موسیقی از زمان‌های دور با کمک افرادی چون استاد زنده یاد حسن پور تشکیل گروه‌های موسیقی را پایه گذاری کرد.
ابوالحسن خوشرو در خانواده‌ای هنرمند با موسیقی آمیخته شد، نی‌نوازی «لله‌وا» را سینه‌به‌سینه از پدرش ابوطالب آموخت. او علاوه بر نی‌نوازی با خوانش ترانه‌های مازندرانی با صدای جادویی و سحرآمیز خود به خواننده‌ای صاحب سبک و منحصربه‌فرد بدل شد.
هنوز صدای پُرطنین و پرتحریر او در گوش مردمان دیار مازندران می پیچد، حقیقتاً تا پیش از وی در هیچ‌جای دیگر چنین صدا و آوازی سرکش و عصیانگر را نشنیده اند.آوازی که فریادگر تاریخ مازندران و پیام‌رس غم و اندوه و شادمانی مردم آن دیار بود. صدایی که هر کس برای اولین‌بار می‌شنید، انگار به بهشتی از شعر و موسیقی و بیانی پراحساس وارد می‌شد. بسیار شگفت‌انگیز و پر رمز و راز مانند دریای خزر و پیچیدگی و سربلندی سروهای جنگل مازندران.
ابوالحسن خوشرو در چهاردهم دی‌ماه 1325 در روستای ساروکُلای مازندران چشم به جهان گشود و دهم اسفند 1398 پس از تحمل دلیرانۀ بیماریِ سرطان چشم بر جهان فرو بست.