پیام مازند - ساری- قهرمانان با تمام وعده‌هایی که بعد از مدتی رنگ می‌بازد، تنها به اهتزاز پرچم سه رنگ ایران اسلامی و شاد کردن دل مردم در مسابقات پارالمپیک و جهانی می‌اندیشند. می‌گویند سهم‌شان از حمایت مسئولان هیچ است و همواره با جدال درونی عشق و فقر دست و پنجه نرم می‌کنند.

به گزارش ایرنا، معلولیت تقدیری بود که مسیر زندگی شان را تغییر داد. می گویند روزگاری امید به زندگی هم نداشتند ، اما با دستان خالی و با کمترین امکانات ، مدال قهرمانی در مسابقات پارالمپیک توکیو به گردن آویختند. آنها این روزها به یقین رسیده اند که زندگی بدون ورزش حرفه‌ای برایشان معنا ندارد و انگیزه و امید وصف ناشدنی برای زندگی دارند.
قهرمانان پارالمپیک مازندرانی در مسابقات توکیو باوجود معلولیت و محدودیت ها، کاری کردند کارستان و با تمرینات مستمر و اراده پولادین جهانیان را انگشت به دهان و حیرت زده و مبهوت کردند و مدال های خوش رنگی را برای وطن به ارمغان آوردند.
برای تبریک مقامی که کسب کردند با آنها تماس گرفتم. قرار بود عرض تبریکی به این عزیزان بگویم ، اما بحث به بیان دغدغه هایشان کشید و با اینکه وظیفه اشان را به عنوان قهرمان پارالمپیک انجام دادند و خوش رنگ ترین مدال ها را در توکیو کسب کردند ، اما از این که مسئولان به وظیفه اشان و وعده هایشان عمل نکردند و نمی کنند ، گله مند بودند.
مرتضی مهرزاد، عضو تیم ملی والیبال نشسته ایران در مسابقات پارالمپیک توکیو دل پردردتری نسبت به بقیه دارد. می گوید : در همهه این سال ها آنقدر گفتم اشتغال ، اشتغال ، اشتغال و کار ندارم ، دیگر زبانم مو در آورده است و خجالت می کشم مشکلاتمان را بیان کنم.
مردان مازندرانی که با قهرمانیشان ، نام استان را جهانی کردند و توانستند مدال‌های خوش رنگی را از معتبرترین رویداد مسابقات معلولان یعنی پارالمکیک کسب کنند ، می گویند حقشان است که دستکم شغل آبرومندی داشته باشند و با خیال راحت زیر یک سقفی که مال خودشان باشد ، اموراتشان را بگذرانند.
آنان با مشکلات جسمی که دارند ، شاید زمانی ناامیدترین مردان روزگار بودند و با اینکه از ورزش معلولان و جانبازان چیزی نمی دانستند با رد شدن از هفت خوان رستم و صرف فعل خواستن و تمرینات سخت، قهرمان شدند و این روزها پیگیر وعده‌هایی هستند که مسئولان برای رفع مشکلاتشان دادند و سهمشان از زندگی تنها زیست آبرومندانه و زندگی آرام برای زن و فرزندانشان بعد از پایان دوران قهرمانی است.
می گویند ؛ با هدف و پشتکار به قله افتخارات رسیدند و به وعده مدال های قهرمانی در مسابقات المپیک عمل کردند و این بار نوبت مسئولان است که برای رفع دغدغه معیشتیشان شتاب داشه باشند.
مرتضی مهرزاد، رمضان صالحی و مجید لشکری که عضو تیم ملی والیبال نشسته ایران در مسابقات پارالمپیک 2020 بودند و توانستند در این دوره از رقابت ها مقام قهرمانی را کسب کنند و همچنین رمضان بیابانی، نایب قهرمان پارالمپیک در رشته تیراندازی با کمان ، ورزشکاران مازندرانی هستند که مشکلاتشان را با خبرنگار ایرنا در یک گفت و گوی تلفنی در میان گذاشتند.

کاری در این چند سال برایمان نشد
شاید زمانی که جوانی معلول در یک برنامه زنده آرزو دیدن «علی کریمی» را داشت کسی تصور نمی‌کرد که یک دهه بعد به بلندقدترین مرد معلول جهان تبدیل می شود و دومین مدال پارالمیپکی خود را دریافت می کند. مرتضی مهرزاد، مرد محبوب 246 سانتی‌متری والیبال نشسته ایران پس از کسب نخستین مدال طلا در رقابت‌های پارالمپیک ریو و معرفی شدن به ورزش دنیا به عنوان یک پدیده در والیبال نشسته، در المپیک توکیو2020 با تجربه‌تر از گذشته ظاهر شد و سهم بسزایی در مهار حملات حریفان و همچنین امتیازگیری برای ایران داشت. والیبالیست چالوسی که حالا به یکی از چهره‌های محبوب والیبال نشسته دنیا تبدیل شده، دغدغه اشتغال دارد و از مسئولان می خواهد برای رفع این مشکلش کمک حالش باشند.
عضو تیم ملی والیبال نشسته جمهوری اسلامی ایران در پارالمپیک 2020 توکیو می گوید : آنقدر که در این چند سال به مسئولان گفتم اشتغال، اشتغال، اشتغال و کار نداریم زبانم مو درآورد و دیگه خستم شدم. مسئولان فقط وعده می دهند و کاری برایم در این چند سال نکرده اند. به من می گویند که مرتضی ستاره درخشان والیبال نشسته ایران است ، اما چه ستاره ای هستم که شغل ندارم و حمایت نمی شوم؟
وی اضافه می کند : مردم همیشه به من لطف داشتند و دارند و همواره جویای احوالم هستند و ما هم به خاطر مردم، ماه‌ها حضور در اردوها را به جان می خریم و با تمام توان برای شاد کردن دل ملت شریفمان در تلاشیم ، اما حق من و امثال من برای آن که بعد از دوران قهرمانی زندگی عادی داشته باشیم ، بیشتر از اینها است.
مهزاد ادامه می دهد : در سال‌های گذشته مسئولان کم به ما وعده ندادند ، اما هیچ یک از وعده‌ها محقق نشد. از پارالمپیک2016 تا الان فریاد زدم که شغل می خواهم اما خبری نشد. بعد از هر قهرمانی مسئولان به ما وعده می‌دهند که تمام مشکلاتمان را برطرف می‌کنند ، اما بعد از آنکه استقبال در فرودگاه تمام شد، همه اشان به سر کار خودشان برمی گردند و انگار نه انگار وعده ای به ما داده شد.
عضو تیم ملی والیبال نشسته ایران با اظهار این که بعد از قهرمانی توکیو هم مسئولان دوباره به او قول هایی دادند که امیدوار است این‌بار اتفاقات خوب بی‌فتد و دستکم مشکل اشتغالش برطرف شود ، با بغضی فروخفته به یاد مادر مرحومش می افتد و می گوید : مادرم را سه سال پیش از دست دادم . مادرم تمام کس و کارم بود و به من در کارهای روزمره کمک می کرد. راضیم به رضای خدا و فقط می خواهم بعد از این همه سختی دیگر مشکل در زندگیم نداشته باشم.

پرداخت حقوق 800 هزار تومانی به قهرمان پنج دوره پارالمپیک
یکی از باسابقه‌ترین عضو کاروان ایران در پارالمپیک 2020 توکیو رمضان صالحی والیبالیست اهل بهشهر بود که پنجمین پارالمپیک خود را نیز ثبت کرد و کسب یک مدال طلای دیگر از این رقابت‌ها را به کارنامه‌اش افزود. صالحی از پارالمپیک 2004 آتن تا کنون در هر پنج دوره این رقابت‌ها حضور داشت و در چهار دوره بهترین لیبروی مسابقات معرفی شد. در رقابت‌های توکیو2020 نیز صالحی مانند چهار دوره اخیر حضوری اثرگذار و درخشان داشت. این والیبالیست بهشهری در گفت و گو با ایرنا از مشکل بیکاری خود می گوید و معتقد است که ساز و کار قانونی برای اشتغال قهرمانان پارالمپیک تدوین شود.
عضو تیم ملی والیبال نشسته جمهوری اسلامی ایران می گوید: یک معلول با دیدن مسابقات می خواهد به سمت ورزش قهرمانی بیاید اما با مشکلاتی که با آن دست و پنجه نرم می کنم نمی توانم خودم را به عنوان یک الگو به ورزشکاران معرفی کنم.
صالحی اضافه می کند : در تریبون‌های مختلف گفتم که مسئولان فقط وعده می دهند و به وعده‌هایشان عمل نمی کنند. من پنج دوره در مسابقات پارالمپیک شرکت داشتم و وظیفه دارم به عنوان سرباز در تیم ملی باشم ، اما مسئولان چرا به قهرمانان ملی رسیدگی نمی کنند؟ شغل و زندگی نداریم و نمی دانم باید چکار کرد. اگر قانون مشکل دارد آن را اصلاح کنند چون ورزشکاران مدال آور حمایت شوند. ورزشکاری داریم که با یک برنز آسیایی، اکنون در یک اداره جذب شد اما من که پنج مدال المپیک دارم نمی توانم جایی سر کار بروم.
این قهرمان مازندرانی می گوید : بعد از هر قهرمانی در پارالمپیک مبلغی به ما می دهند و چهار سال هزینه زندگی خودمان را پیش می بریم ، اما آینده نداریم و نمی‌دانم دست به دامان چه کسی شویم. 45 سال سنم شد. نمی دانم از کجا در بیاورم و مخارج زندگی ام را تامین کنم. حداکثر تا یک‌ماه آینده مسئولان راجع به قهرمانی های ما حرف می زنند ، اما بعد از مدتی انگار نه انگار وعده ای داده شده و به هیچ عنوان قول هایی که دادند یادشان نمی آید.
صالحی اضافه می کند : قرار شد بعد از قهرمانی در المپیک و پارالمپیک 2 میلیارد تومان به ورزشکاران بدهند ، اما در ورزش های تیمی به هر نفر از عضو تیم، یک میلیارد تومان می دهند که منصفانه نیست. ماهانه 800 هزار تومان صندوق حمایت از قهرمانان به من حقوق می دهد ، اما یک معلول بهزیستی 900 هزار تومان در ماه دریافتی دارد.
این قهرمان نام آور مازندرانی ادامه می دهد : واقعا آنقدر در سال های گذشته حرف زدیم خسته شدیم و دیگر نمی خواهیم حرفی بزنیم چرا که 20 سال حرف ها را گفتیم اما ترتیب اثر داده نشد.
صالحی از این که پس از بازگشت از پاراالمپیک مسئولان با سردی برخورد کردند ، می گوید : به غیر از فرماندار ساری کسی از مسئولان به استقبال ما بعد از بازگشت از پارالمپیک توکیو نیامد. انگار در شهر خودمان غریب هستیم. تمام فکر و ذکرم والیبال نشسته است و بیش از 200 روز از سال را در اردوهای تیم ملی هستیم و با این شرایط چگونه می شود برای آینده فرزندانم برنامه‌ریزی کنم؟ از این همه سردرگمی و مشکلات اقتصادی خسته شده ام. مدرک لیسانس دارم ، اما کسی به من اعتنا نمی کند. امیدوارم با تیم جدید وزارت ورزش و جوانان مشکلات حل و قول هایی که به ما داده شد، عملیاتی شود.
این قهرمان مازندرانی نقبی هم به گذشته می زند و توضیح می دهد : من والیبال را از هشت سالگی از زمین های خاکی شروع کردم و یک روزی در سال 1373 مرحوم جمشید تقی زاده، بنده رو دید و من را به سالن ورزشی تختی ساری برد و بعد از مدتی خدا را شکر با تلاشی که داشتم و حمایت مربیان سازنده از جمله قربان اصغری و قاسم نائیجی توانستم به اردوی تیم ملی دعوت شوم که اولین مربی‌ام در تیم ملی اقای حسن بخشعلی بود که زحمت زیادی برایمان کشید. 
وی تصریح کرد: از سال 2004 تاکنون با آقای هادی رضایی داریم کار می کنیم که به معنای واقعی پدر والیبال نشسته ایران هستند و برای تک تک بچه ها زحمت زیاد کشیدند و قدردان محبت و لطفشان هستیم. امیدوام ایشان قراردادشان تمدید شود و در کنار ایشان قهرمانی ها تدوام یابد.
قهرمان المپیک 2020 توکیو با اظهار این که والیبال نشسته در ادوار مسابقات نگین ورزشکاران ایرانی در پارالمپیک ها بود و باوجود تنگناها و مشکلات مسیر موفقیت را هموار کرد ، می گوید: بوسنی بعد از سال‌ها در توکیو به فینال نرسید ، اما ایران همواره در فینال است. حساب و کتاب اعداد و ارقام نشان می دهد که بچه های تیم ایران با تعصب بازی می کنند. اردوهای این دوره از مسابقات انصافا فوق العاده بود و من در 20 سال اخیر همچنین امکاناتی را ندیده بودم اما باید به معیشت ورزشکاران پارالمپیکی هم توجه ویژه شود.
صالحی در مورد آینده اش هم می گوید : امسال در تیم مس کرمان بازی خواهم کرد و ان شا الله بتوانیم در لیگ مثمر ثمر باشم.

فراموشی وعده‌ها
مجید لشکری والیبالیست قائمشهری تیم ملی والبیال نشسته هم از ورزشکاران پرافتخار پارالمپیکی ایران محسوب می‌شود که در این دوره همراه با کاروان پارالمپیکی ایران در توکیو حضور یافت و با هم‌تیمی‌هایش خوش درخشید. او برای سومین دوره پیاپی به عنوان عضو تیم ملی راهی مسابقات پارالمپیک شد و نشان داد که مانند هم‌استانی‌اش رمضان صالحی هنوز می‌توان به حضور اثرگذارش در تیم ملی والبیال نشسته امیدوار بود. لشکری مدال نقره پارالمپیک لندن 2012 و مدال طلای پارالمپیک ریو 2016 را نیز در کارنامه دارد . وی در گفت و گو با ایرنا می گوید : مسئولان باید نگاه یکسانی به ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی داشته باشند.
لشکری صحبت خود را اینگونه آغاز می کند : مجید لشکری هستم ، متولد 15 مرداد 1358 روستای صنم از توابع شهرستان قائمشهر. روستای ما 80 خانوار جمعیت دارد. روستای صنم آخرین روستای منطقه جاده نظامی قائمشهر است که منتهی به جنگل می شود و دوران کودکی ام را آنجا گذراندم. در 2 سالگی وقتی مادر بزرگم مرا قنداق می‌کرد ، متوجه شد که پای چپم نسبت به روزهای گذشته تغییر کرده و نمی تونم پایم را تکان دهم و بعد از بردنم نزد پزشک، خانواده ام متوجه شدند که دچار بیماری فلج اطفال شدم.
وی می گوید : پدرم معلم و در روستای ها همجوار به دانش آموزان درس می داد و دوران ابتدایی را در مدرسه شهید شیرسوار روستای صنم گذراندم. در دوران ابتدایی فوتبال بازی می‌کردم و چون پایم حس نداشت در دروازه قرار می گرفتم ، اما در کنار زمین فوتبال یک زمین والیبال درست کرده بودند که آنجا بود که من اولین بار توپ والیبال را دیدم و با دوست عزیزم آقای سید محمد اسماعیل محب اسلام آشنا شدم و چون ایشان هم معلولیت داشتند، جرقه بازی کردن والیبال نشسته به سرمان زد.
وی ادامه می دهد : یک روز در محرم سال 1376 به گوشمان رسید که قرار است در سالن مرحوم سید رسول حسینی ساری تست والیبال نشسته بگیرند و در تست گیری شرکت کردم و توپ هایی که به سمتم می آمد را با موفقیت کنترل می کردم و بازی خوبی انجام دادم و خدا را شکر توانستم عضو تیم مازندران در مسابقات قهرمانی کشور شوم و در مسابقات قهرمانی کشور نظر سرمربی وقت والیبال نشسته به من جلب شد و سال 1380 به عضویت تیم ملی درآمدم.
قهرمان المپیک 2020 توکیو می گوید : در این ایام علاوه بر ورزش ، با پرایدی که داشتم در آژانس کار می کردم و در مسابقات پارالمپیک آتن و پکن آنقدر رقابت بین ورزشکاران والیبال نشسته بالا بود که سرمربی من را خط زد و به مسابقات اعزام نشدم ، اما در سه دوره المپیک 2012 لندن، 2016 ریو و 2020 توکیو حضور داشتم و یکی از سربازان تیم ملی ایران در والیبال نشسته بودم.
وی اضافه می کند : از اینکه سهمی در افتخار آفرینی تیم ملی والیبال نشسته ایران دارم بسیار خوشحالم و همیشه به عنوان سرباز در خدمت تیم ملی هستم اما متاسفانه درکشورمان تنها در استقبال از ورزشکاران پارالمپیکی مسئولان وعده می دهند و بعد فروکش کردن تب و تاب مسابقات، ورزشکاران فراموش می شوند. مثلا از المپیک 2012 خیلی برای پیدا کردن کار سختی کشیدم و با تلاش شهردار و حمایت اعضای شورای اسلامی وقت شهر قائمشهر به عنوان مشاور معاونت سازمان فرهنگی و ورزشی شهرداری قائمشهر مشغول به کار شدم.
لشکری می گوید : مسوئلان باید نگاه یکسان به ورزشکاران المپیکی داشته باشند. گناه بعضی از انسان ها چیست که معلول به دنیا می آیند؟ و باوجود این که سالم نیست می خواهد افتخار آفرینی کند و باید دستش را بگیریم. البته نمی خواهم گلایه کنم ولی واقعیت این است که ورزشکاران معلولی که بتازگی وارد میدان شدند ، دلسرد می شوند و می گویند پس ورزشکاری که سه مدال المپیک دارد این همه مشکل دارد پس ما به سمت ورزش نرویم بهتر است. نگاه ترحمی به معلول نباید داشت. هیچ فرقی بین معلول و دیگر اقشار جامعه نیست و باید با تلاش مضاعف برای گره گشایی از مشکلات اقدام کرد. ورزشکار المپیکی و پارالمپیکی ندارد و همه ورزشکاران برای اهتزار پرچم ایران زحمت می کشند . ورزشکاران را باید تشویق کنیم. 20 روزی می شود که از توکیو برگشتیم و به غیر از یک استقبال چند دقیقه ای دیگر مسئولان سراغی از ما نگرفتند.

فصل عمل است
رمضان بیابانی تیرانداز 42 ساله اهل ساری روز 9 شهریور در رقابت‌های پارالمپیک توکیو توانست با هدف‌گیری‌های دقیق و شکست دادن رقبایی قدرتمند یک مدال نقره برای ایران به دست بیاورد.
نخستین مدال آور تاریخ کامپوند ایران در ادوار پارالمپیک در گفت و گو با ایرنا می گوید : در سال‌های گذشته حرف‌های خودمان را به مسئولان گفتیم ، اما کارساز نبود و نمی‌دانیم به سراغ چه کسی برویم. الان با وجود داشتن یک دختر در خانه پدری زندگی می‌کنم و با حقوق 2 میلیون و 900 هزار تومانی که بهزیستی به من می‌دهد در حال گذران عمرم هستم.
نایب قهرمان پارالمپیک توکیو اضافه می کند : با حقوق زیر سه میلیون تومان نمی توانم جایی را برای خودم اجاره کنم و مجبورم در کنار پدر و مادرم زندگی کنم. نمی دانم مشکل کار از کجاست ، اما می دانم هر فردی در هر مسئولیتی که قرار دارد کارش را به خوبی می فهمد و می داند که دارد چه کار می کند و به طور قطع مسئولان ما اگر کارشان را به خوبی انجام دهند دغدغه ورزشکاران برطرف می شود و فصل عمل از سوی وزارت ورزش و جوانان فرا رسیده است.
بیابانی می گوید : با وجود نقره پارالمپیک و سه دوره قهرمانی جهان، حتی یک شغل درست و حسابی و اتومبیل ندارم و از مسئولان می خواهم به داد ورزشکارانی که با جان و دل برای میهن افتخار افرینی می کنند ، برسند. 46 میلیون تومام فقط پول کمانی است که با آن تمرین می کنم . یک بسته تیر، 15 میلیون تومان قیمت دارد و ورزش تیر و کمان هزینه دارد و امکانات لازم واقعا برای ورزشکاران این رشته فراهم نیست.
وی اضافه می کند : من با ویلچر رفت و آمد می کنم و در محل تمرینم یک سرویس بهداشتی استاندارد برای افراد ویلچری وجود ندارد و از کمترین امکانات به مدال های پارالمپیک و جهانی می رسیم. به عبارتی ورزشکاران ما برای مسئولان ، قهرمانان پنج دقیقه‌ای در میدان امام(ره) ساری فقط برای استقبال هستند و با ورزشکاران عکس که گرفتند می روند و دیگر برنامه ای برای رفع مشکلات ما ندارند. شاید باورتان نشود ، ولی شرکت در لیگ هم چندان برای ورزشکاران تیر و کمان به صرفه نیست چرا که مبلغ قراردادهایمان به پنج میلیون تومان هم نمی رسد و واقعا شرایط زندگی برای ما سخت شده است. اولین مدال تیر و کمان ایران در رشته کامپوند در ادوار مسابقات پارالمپیک را کسب کردم اما حمایت ها به اندازه مدال هایی که کسب کردم نبوده و نیست و در شان یک ورزشکار مدال آور نیست که با کار در آژانس خرج خود را در بیاورد.
مازندران علاوه بر حضور پررنگ و برجسته ورزشکاران در رقابت‌های المپیک، در ادوار مختلف پارالمپیک نیز طی دو دهه اخیر مدال‌های خوش‌رنگی را کسب کرد. ورزشکاران معلول این استان طی دو دهه اخیر در رشته‌های والیبال نشسته، وزنه‌برداری، فوتبال هفت نفره، جودو و تیر و کمان حضوری اثرگذار برای کاروان پارالمپیکی ایران داشتند.
نگاهی به عملکرد مازندرانی‌ها در ادوار مختلف پارالمپیک نشان می‌دهد که تا کنون 18 مدال شامل 10 مدال طلا و هشت مدال نقره پنج دوره اخیر این رقابت‌ها توسط ورزشکاران معلول مازندرانی وارد این استان شده است که از این تعداد سه مدال در رشته‌های انفرادی و 15 مدال در رشته‌های گروهی به دست آمده است.
در رشته‌ والیبال نشسته رمضان صالحی با سه طلا و 2 نقره، مجید لشکری با 2 طلا و یک نقره، مرتضی مهرزاد با 2 طلا و سعید ابراهیمی با یک طلا و 2 نقره، پرافتخارترین چهره‌های مازندرانی ادوار مختلف پارالمپیک هستند. به عبارتی دیگر 13 مدال پارالمپیکی مازندران توسط همین چهار والیبالیست به گنجینه افتخارات ورزشی مازندران افزوده شده است. محمد خراط و لطف‌الله جنگجو نیز در المپیک ریو 2016 دو مدال نقره با تیم فوتبال هفت نفره ایران کسب کردند. مدال طلای وزنه‌برداری پارالمپیک پکن 2008 توسط حمزه محمدی، مدال طلای محمدرضا خیرالله‌زاده در رشته جودو و مدال نقره رمضان بیابانی در رشته تیراندازی با کمان از پارالمپیک توکیو2020 نیز مدال‌های انفرادی پارالمپیکی مازندران هستند.

برچسب‌ها
مازندران کمیته ملی پارالمپیک معلولان
پروندهٔ خبری
بازی‌های المپیک 2020 توکیو